- góry lodowe
-
wielkie bryły lodu powstające na pn. Atlantyku, gł. między Zatoką Baffina a Grenlandią, i spływające na pd. z zimnym Prądem Labradorskim tzw. ulicą Davisa;
na wysokości Nowej Funlandii wpadają na ciepły Prąd Zatokowy i powoli topnieją.
Od narodzin do stopnienia upływa ok. 3 lat (na drodze dł. ok. 3 tys. km).
Do 480 szer. pn. dociera ok. 10 tys. g.l., ok. 300-400 dociera dalej, utrzymując się do kilkunastu dni.
Stanowią one zagrożenie dla statków.
Granica zasięgu gór lodowych na pn. Atlantyku biegnie od Nowej Funlandii równolegle do wschodniego wybrzeża Grenlandii i wygina się w kierunku wybrzeża Islandii;
g.l. spotykane są jednak także 1000 km na pd.-zach. do Nowej Funlandii.
Na półkuli pd. granica gór lodowych płynących z Antarktyki sięga wyżej ze względu na ich większe rozmiary i dlatego, że wody oceanów południowych są chłodniejsze.
Na pd. O. Atlantyckim granica ta biegnie wzdłuż 40 równoleżnika;
w okolicach zachodniego wybrzeża pd. Afryki zimny Prąd Zachodnioafrykański wygina ją aż do 360 szer. pd., spotykano je nawet przy 260, a więc w strefie podzwrotnikowej.
Na O. Indyjskim granica przebiega wzdłuż równoleżnika 450, koło Nowej Zelandii odgina się do 500.
Na Oceanie Spokojnym biegnie między 400 a 500 szer. pd.; największe z napotkanych g.l. miały dł. ok. 70 km, pow. ok. 250 km2, wysokość nad wodą ok. 40 m (ale 6/7 pod wodą).
Źródło:
Ireneusz Grajewski, Józef Wójcicki "Mały leksykon morski"; Wydawnictwo Ministra Obrony Narodowej, Warszawa 1981.