- latarnia morska
- znak nawigacyjny w postaci wysokiej wierzy na brzegu morskim, z silnym źródłem światła na wierzchołku, pomalowanej w barwne pasy.
Od zmierzchu do rana i w okresie zmniejszonej widoczności wysyła strumień silnego światła o określonej w locji charakterystyce, tzn. ustalonej częstotliwości świecenia i przerw oraz barwie (często zależnie od sektora świecenia).
L.m. mają przeważnie nadajnik radiowy o ściśle określonej charakterystyce oraz nadajnik sygnałów dźwiękowych pracujące podczas mgły.
Zasięg światła do ok. 30 Mm.
L.m. ustawiane są także na sztucznych wysepkach lub →latarniowcach.
Obsługuje je jedna osoba lub działają automatycznie.
Najstarsze l.m. na wyspie Faros pod Aleksandrią (ok. 300 p.n.e.) i na wyspie Rodos w postaci kolosa-olbrzyma.
Dawniej rozpalano na szczycie latarni łuczywa, oliwę, olej skalny, świece, naftę, obecnie światło acetylenowe i elektryczne.
Najsilniejsza latarnia na wyspie Quessant w pobliżu Płw. Bretońskiego (ok. 500 mln cd);
w Polsce czynnych jest 17 l.m., najstarsza i najsilniejsza w Rozewiu k. Władysławowa.
Źródło:
Ireneusz Grajewski, Józef Wójcicki "Mały leksykon morski"; Wydawnictwo Ministra Obrony Narodowej, Warszawa 1981.