- niezatapialność
-
zdolność utrzymania się statku na powierzchni wody po poważnym nawet uszkodzeniu podwodnej części kadłuba. Zwiększenie niezatapialności osiąga się poprzez podział kadłuba na przedziały wodoszczelne za pomocą poprzecznych i wzdłużnych grodzi wodoszczelnych. Dzięki temu, w razie uszkodzenia dna lub podwodnej części burt, woda zaleje tylko jeden lub kilka przedziałów, a nie rozleje się po całym kadłubie, co spowodowałoby zatonięcie. Zagadnieniem niezatapialności okrętów zajmował się m.in. admirał S. Makarow oraz uczony i inżynier budowy okrętów A. Kryłow, który pierwszy ułożył tzw. „tablice niezatapialności”, pozwalające określić, jakie zmiany w stateczności powoduje zatopienie poszczególnych przedziałów wodoszczelnych i które przedziały lezące symetrycznie należy celowo zatopić, aby wyrównać lub przynajmniej zmniejszyć przechył lub przegłębienie. Jest to zagadnienie szczególnie ważne dla okrętów bojowych, którym zarówno przechył, jak i przegłębienie utrudnia prowadzenie skutecznego ognia.
Źródło:
Ireneusz Grajewski, Józef Wójcicki "Mały leksykon morski"; Wydawnictwo Ministra Obrony Narodowej, Warszawa 1981.