- temperatura mórz
-
stan ciepłoty wód oceanów i mórz charakterystyczny dla poszczególnych stref klimatycznych.
Najwyższa t.m. na półkuli północnej przypada na sierpień, na półkuli południowej - na luty;
najniższa temperatura na półkuli północnej na luty, na południowej - na sierpień.
Najwyższa temperatura wody oceanicznej wynosi plus 32,20C w zachodniej części O. Spokojnego w okolicy równika, najniższa (ok. +30C) w O. Atlantyckim koło brzegów Nowej Funlandii.
Średnia temperatura wody oceanicznej pod równikiem wynosi około plus 270C, pod biegunami spada do 00C lub nawet -10C.
Do najcieplejszych zalicza się Morze Czerwone; w lecie jego wody mają temperaturę ok. plus 320C, w zimie ok. plus 250C.
W Zatoce Perskiej temperatura wód w lecie dochodzi do plus 35,50C, a w zimie ok. plus 220C.
W oceanach, z wyjątkiem wód arktycznych i antarktycznych, począwszy od powierzchni aż do dna temperatura nieustannie obniża się;
powierzchniowe warstwy są najcieplejsze;
niewiele ciepła przekazują one w dół;
toteż temperatura wody gwałtownie spada wraz z głębokością i na 200 metrach jest już prawie dwukrotnie niższa.
Jeśli na powierzchni wynosi ona ok. 200C, to na głębokości 200 m niecałe 100C, na 500 m już tylko ok. 60C, na 1000 m ok. 40C, na 2000 ok. 20C;
wody okołodenne na głębokości 4000 metrów i więcej mają temperaturę stałą plus 20C do -10C.
Przyczyną niskiej temperatury wód głębinowych jest to, że największą masę ma oceaniczna woda słona przy temperaturze 00C i niższej.
Na skutek różnicy temperatury występują w morzach prądy pionowe zwane konwekcyjnymi, wskutek których zimna, a więc cięższa woda opada w dół.
Źródło:
Ireneusz Grajewski, Józef Wójcicki "Mały leksykon morski"; Wydawnictwo Ministra Obrony Narodowej, Warszawa 1981.